Sybolt Doorn

Ik zocht het Veelte ver.
Geloofde in het weten,
Altijd een stap na een,
stap op het juiste pad.

Zolang zocht ik het ver
weg van hier, van huis,
uit huid en beenderen,
bewogen mijn ideeën.

te voet gevlucht voor
de onkunde van mijn
weten, deed ik niet,
want telkens achter

Schoonheid, Eureka,
en Euforie, glom iets.
Een kleine flikkering
van vlam of kaars

schudde meditaties
los, terug naar hier,
naar aard waardoor
onwetendheid toch

weer volgde; mij weer
op de hielen zat, een
cyclus van weten en
vergeten want kennis

die ik eerder dacht,
verloor zijn waarde,
na het nieuwste feit
mij vervloeken kwam.