Geen beginnen aan, de rij was traag,
om 1 minuut voor 11 mocht ik betalen
voor dingen, geen idee wat ik kwam halen.

Korting op iets, ik weet niet meer wat,
hij draaide zich om, en ik verloor, alsof
de rest niet meer bestond, tijd bevroor.

Het lef in dat hele lijf, stond hij buiten
-ochtend in onze haren- op half zeven
ongemakkelijk zijn fietsslot te ontsluiten.

Hoeveel minuten stonden we daar,
te stuntelen wellicht, de tijd een kans
te geven, boodschappen te zwaar.

Een beetje betoverd al, maar weken weken
voor hij mijn hand kuste, voor ik omviel,
mijn ongenaakbaarheid liet breken.