Ze hoeven het niet te vragen:
"Vermaak ons en doe het goed."
Want ik ben er al:
Altijd bereid en toegewijd,
de muze van velen,
de aangewezen ster voor elke nacht,
centrum van het universum, de diva in hart en ziel.

Grimmig grijs is niet bestand tegen mijn verschijning, 
alle dofheid verlicht ik met de glans van mijn aardse bestaan.

Beschouw het amusement als mijn groots geschenk:
Aanschouw mijn gebaar aan de wereld.
Mijn liefdevolle medicijn tegen treurnis en tragedie.
Mijn offer aan het onbedaarlijke,
het glinsterend schateren van de gasten
die altijd vanzelfsprekend publiek zijn:
Ik geef en zij ontvangen.
Mijn allures zijn slechts bijverschijnselen 
en geenszins verheven geweldigheid.
Ik kan niet anders.

Maar wat heb ik te geven, wanneer ik, alleen in het duister, 
de angst voor mijn eigen schaduw bezweer? 
Wanneer mijn onzichtbaar verdriet verdampt in kussenslopen, 
pijn trilt onder mijn lakens? 
Wanneer moedeloosheid mijn aderen binnensluipt? 
Waar is mijn publiek?
Wie weerkaatst mijn schittering? 
Dan blijft het donker en het kwelt mij. 
Beklemmende eenzame uren in stil maanlicht.
Ik doof uit zonder de zuurstof van de toeschouwer. 
Ik snak naar ademloze bewondering.
Spartelend smeek ik om volledige aandacht 
van bij voorkeur dweepzieke aanbidders.

Dus open die gordijnen!
Luister en huiver in het comfortabele pluche!
Het podium is van mij.

Geef mij de catwalk: de grond onder mijn voeten.
Geef mij de spotlights: mijn natuurlijke habitat.
Geef mij de microfoon: de minnaar van mijn stem.

Ze hoeven het niet te vragen:
"Vermaak ons en doe het goed."
Ik ben er en sta klaar.
Schaduwloos.
Schaamteloos.
In vol ornaat.
Mijn offer is onvoorwaardelijk.
Mijn tranen zijn echt.